hərəm

is. <ər.> köhn.

1. Arvad, zövcə. <Çopo:> Qəbir torpaqla örtülmədən əvvəl xaqan, onun hərəmi və dayə gəldi. Ç.. <Həsən:> Ah . . mənim hərəmim. Qardaşlar, niyə gözləyirsiniz, bu qədər zülmə dayanmaqmı olar? Zor ilə mənim hərəmimi aldılar, apardılar. C. C..

2. Hərəmxana qadınlarından hər biri. Hərəmxanada cümlə hərəmlər şahın fərmayişi ilə otağa hazır olub müntəzir idilər. M. F. A.. <2-ci məhbus:> . . Şah Abbas öz sarayında gözəl-göyçək hərəmləri ilə eyş-işrətlə məşğuldur. Ü. H..

3. Bax hərəmxana. // Keçmişdə müsəlman evlərində qadınlara məxsus hissə, otaqlar.